Historia rasy

Owczarki szetlandzkie (sheltie) pochodzą z brytyjskich Wysp Szetlandzkich. Początkowo hodowano je wyłącznie w kierunku ich przydatności do pracy, dopiero później zaczęto przywiązywać większa wagę do ich urody. Szetlandy pilnowały domostw i pomagały pasterzom przy pracy, toteż można je było spotkać głównie w zagrodach tamtejszych wieśniaków. Przy panującym tam ostrym klimacie, musiały być psami mało wymagającymi, odpornymi i dobrze przystosowanymi do tamtejszych warunków. Przed zimnem chroniło je długie, obfite futro.

Rasa powstała dzięki kojarzeniu miejscowych psów z psami typu szpica, które towarzyszyły przypływającym na Wyspy wielorybnikom. Obecny wygląd owczarki zawdzięczają domieszce miniaturowych spanieli, szpiców i krzyżówce z długowłosym owczarkiem szkockim collie, ze względu na ich urodę i cechy psychiczne. Od 1905 roku szetlandy pojawiły się w Szkocji a w 1908 roku powstał pierwszy klub tej rasy. W 1914 roku  rasa została oficjalnie uznana przez Brytyjski Kennel Club. W FCI (Międzynarodowej Federacji Kynologicznej w Belgii) zarejestrowana jest pod numerem 88.

Pierwsze pojedyncze egzemplarze sheltie do Polski trafiły stosunkowo późno, bo dopiero w końcu lat sześćdziesiątych, ale większą popularność zdobyły po wielu latach - na początku lat dziewięćdziesiątych.

Charakterystyka rasy

Owczarki Szetlandzkie to psy towarzyskie, o sporym temperamencie, pełne ruchu i skłonne do zabawy. Sheltie to pies o łagodnym usposobieniu, nieufny wobec obcych, ale bardzo dobrze wyczuwający nastroje domowników i przywiązany do swojego pana..  Nie znosi jednak przemocy, krzyku i podniesionego głosu.

Jeśli zapewni się mu dostateczna ilość ruchu na świeżym powietrzu, to bez problemu może być trzymany nawet w niedużych mieszkaniach. Pomimo obfitego włosa nie nadaje się do ciągłego przebywania poza domem.

Psy tej rasy mają wyjątkowe predyspozycje do nauki. Uczą się szybko i chętnie, ale nie tolerują przymusu. Są bardzo inteligentne, a praca z właścicielem sprawia im wiele radości. Bardzo często uczestniczą z powodzeniem w zawodach agility, lub innych pokazach.

Pewną wadą rasy jest ich „nadmierna” czujność i związana z tym hałaśliwość.

Pielęgnacja

Wbrew pozorom pielęgnacja sheltie nie jest zbyt kłopotliwa. Ich włos jest gładki i łatwo oczyszcza się samoistnie. Nie ma przy tym tendencji do filcowania się, toteż całkowicie wystarczy, gdy psa wyczeszemy raz na 10 – 14 dni. Częstszego doglądania wymagają jedynie okolice uszu, pachwin i tzw. portek, które należy przeczesać co kilka dni. Zbyt częste czesanie powoduje nadmierne usuwanie włosów.

Czesanie szetlanda należy wykonywać szczotką włosianą, lub miękką drucianą, zawsze po uprzednim lekkim zwilżeniu włosów wodą z dodatkiem odżywki do włosów, co zapobiega łamaniu się i szarpaniu włosów.

W czasie linienia, o ile nie wybieramy się na wystawę, kąpiel psa przyspieszy zrzucanie martwego włosa i skróci ten okres. Kąpiele higieniczne wykonuje się gdy zachodzi taka potrzeba, z reguły wystarczy 2 – 3 razy w roku.

Copyright © 2002- 2005 Vesca Montana
projekt i wykonanie: psiaki.pl